Τα παράξενα των Μουντιάλ Νο2

Ποτέ πια Βραζιλία μου...

Το 1950 το Μουντιάλ διεξαγόταν κάτω από την σκιά και τις άσχημες μνήμες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Μουντιάλ δεν είχε πραγματοποιηθεί από το 1938, λόγω του πολέμου, αλλά η FIFA δεν ήθελε να αφήσει με τίποτα τον θεσμό, οπότε αποφασίστηκε το 1950 να ξαναρχίσει η σειρά των Παγκοσμίων Κυπέλλων.
Μιας και ολόκληρη η Ευρώπη μάζευε τα συντρίμμια της, αποφασίστηκε το 4ο Μουντιάλ της ιστορίας να ανατεθεί στην Βραζιλία, η οποία απείχε από τον πόλεμο, αλλά και διέθετε μία από τις πιο δυνατές ομάδες της εποχής, αν όχι την πιο δυνατή. Για τον λόγο αυτό οι Βραζιλιάνοι έχτισαν το γήπεδο Μαρακανά, χωρητικότητας 200.000 φιλάθλων, ευελπιστώντας πως μέσα στο μεγαλοπρεπές αυτό καινούριο γήπεδο, το οποίο αποτελούσε το μεγαλύτερο της εποχής, θα κατακτήσει το πρώτο της Μουντιάλ.

Η Βραζιλία κατάφερε να φτάσει μέχρι τον τελικό όπου και θα αντιμετώπιζε την Ουρουγουάη. Η αλήθεια είναι πως το Μουντιάλ του 1950 είναι το μόνο το οποίο δεν είχε τελικό. Κι αυτό γιατί, οι κανονισμοί την χρονιά εκείνη ήθελαν τους 4 που είχαν περάσει από τους ομίλους να συμμετέχουν σε ένα καινούριο όμιλο, του οποίου ο νικητής θα ήταν και ο Παγκόσμιος Πρωταθλητής. Το γεγονός όμως ότι ήταν το τελευταίο παιχνίδι της διοργάνωσης, αλλά και εκείνο που θα αναδείκνυε τον τροπαιούχο, το καθιέρωσε σαν τον τελικό της διοργάνωσης εκείνης. Κάτω από αυτές τις συνθήκες το Μουντιάλ ήταν σαν να είχε τελειώσει, αφού πέρα από την υπεροχή που είχε μέσα στο γήπεδο η Βραζιλία, της αρκούσε και απλώς η ισοπαλία. Για ήττα ούτε λόγος. Η αθλητική εφημερίδα "Gazeta Esportiva" την προηγουμένη του τελικού είχε κυκλοφορήσει με τον τίτλο "Αύριο θα κατακτήσουμε το Παγκόσμιο Κύπελλο" και η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Βραζιλίας είχε ήδη ετοιμάσει ρολόγια για να δώσει στους διεθνείς της μετά τη νίκη τους, με την επιγραφή "Παγκόσμιοι Πρωταθλητές". Όλη η Βραζιλία γιόρταζε πριν καν ξεκινήσει το παιχίδι, το οποίο έμοιαζε με μία απλή τυπική διαδικασία. Από την άλλη μεριά ούτε και οι Ουρουγουανοί πιστεύανε ιδιαίτερα στον εαυτό τους, αφού όπως αποκάλυψε αργότερα ο μεσοεπιθετικός της ομάδας Αλσίδες Τζίγκια, το βράδυ πριν από τον τελικό μερικά μέλη της αποστολής αναχώρησαν για την Ουρουγουάη, θεωρώντας χαμένη υπόθεση τον τελικό.

     Εθνική Βραζιλίας                            Εθνική Ουρουγουάης

Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα πανηγυριού για τους μεν και απαισιοδοξίας για τους δε, αλλά και μπροστά σε 200.000 Βραζιλιάνους και ούτε μισό Ουρουγουανό, παρατάχθηκαν στον αγωνιστικό χώρο του Μαρακανά η Βραζιλία και η Ουρουγουάη, στις 16 Ιουλίου του 1950. Το παιχνίδι ξεκίνησε και παρά το γεγονός ότι η Βραζιλία βολευόταν και με την ισοπαλία, μπήκε στο ματς με το γνώριμο επιθετικό της παιχνίδι, με το οποίο είχε κεράσει 6 και 7 γκολ, Ισπανία και Σουηδία αντίστοιχα, στα προηγούμενα παιχίδια του τελικού ομίλου. Η Ουρουγουάη κράτησε το 0 μέχρι το ημίχρονο, αλλά όταν οι ομάδες ξαναμπήκαν στο γήπεδο και συγκεκριμένα στο 47', η Βραζιλία έκανε το 1-0 με γκολ του Φριάσα. Μέσα στο γήπεδο επικράτησε πανδαιμόνιο και όλη η Βραζιλία πανηγύριζε για την κατάκτηση του πρώτου της Μουντιάλ. Λογαριάζανε όμως χωρίς τον ξενοδόχο ή μάλλον χωρίς τους Ουρουγουανούς, οι οποίοι παρά το γεγονός ότι συνέχισαν να πιέζονται από τους Βραζιλιάνους στο 66' έκαναν το 1-1, χάρη σε γκολ που πέτυχε ο Σκιαφίνο. Η Βραζιλία δεν πτοήθηκε, αφού της έκανε και η ισοπαλία. Έτσι λοιπόν τα πανηγύρια συνεχίζονταν στις κερκίδες αλλά και σε ολόκληρη την χώρα, ενώ μέσα στον αγωνιστικό χώρο, οι Βραζιλιάνοι συνέχισαν να επιτίθενται. Όλα κυλούσαν ομαλά μέχρι το 79', που ο Τζίγκια, σούταρε στην κλειστή γωνία του Μπαρμπόσα, γράφοντας έτσι το 1-2 για τους Ουρουγουανούς.

Το γκολ της ισοφάρισης

Την στιγμή που μπήκε το δεύτερο γκολ των Ουρουγουανών, στο κατάμεστο από 200.000 Βραζιλιάνους Μαρακανά, επικράτησε η απόλυτη ησυχία, ενώ χαρακτηριστικά λένε όσοι βρέθηκαν εκεί πως εκείνη την στιγμή μπορούσες να ακούσεις μία μύγα να πετάει μέσα στο γήπεδο. Ο Τζίγκια μετά από χρόνια δήλωσε: "Μόνο τρεις άνθρωποι προκάλεσαν τη σιωπή στο Μαρακανά: ο Φρανκ Σινάτρα, ο Πάπας Ιωάννης Παύλος ο Β’ κι εγώ". Αυτό το γκολ δεν μπορούσε κανείς να το πιστέψει. Ούτε και ο σχολιαστής του Radio Globo, Λουίς Μέντες, ο οποίος φώναζε: "Γκολ για την Ουρουγουάη! Γκολ για την Ουρουγουάη; Ναι, γκολ για την Ουρουγουάη". Χρειάστηκε να το επαναλάβει αρκετές φορές για να το πιστέψει.

Με την λήξη του αγώνα 18 άτομα πέθαναν από καρδιακή προσβολή μέσα στο γήπεδο και πολλά περισσότερα έξω από αυτό. Επίση τελετή απονομής δεν έγινε και ο Ζιλ Ριμέ, ο πρόεδρος της FIFA, έδωσε στα κρυφά το κύπελλο στους Ουρουγουανούς, οι οποίοι όπου φύγει φύγει. Ο εμπνευστής του Μουντιάλ μετά από χρόνια δήλωσε "Δεν ήξερα τι να το κάνω, είχα προετοιμαστεί να το δώσω στη Βραζιλία". Την επομενή οι βραζιλιάνικες εφημερίδες κυκλοφόρησαν με τον τίτλο "Ποτέ πια Βραζιλία μου".

Μετά από την απρόσμενη ήττα της Βραζιλίας από την Ουρουγουάη και την απώλεια του κυπέλλου δημιουργήθηκε και η καινούρια λέξη "Μαρακανάθο", η οποία δηλώνει την ήττα της εθνικής Βραζιλίας από κάποια ξένη χώρα μέσα στο Μαρακανά, ενώ οι λευκές φανέλες με τις οποίες αγωνίστηκε η Βραζιλία στον τελικό δεν ξαναχρησιμοποιήθηκαν.

Την απώλεια του κυπέλλου την πλήρωσε κυρίως ο τερματοφύλακας της εθνικής Βραζιλίας, Μοασίρ Μπαρμπόσα, παρόλο που ψηφίστηκε ως ο κορυφαίος παίχτης εκείνου του Μουντιάλ. Λίγο πριν τον θάνατό του το 2000 δήλωσε σε συνέντευξή του "Στη Βραζιλία η μεγαλύτερη τιμωρία που προβλέπει ο νόμος, σε περίπτωση ανθρωποκτονίας, είναι τα 30 χρόνια κάθειρξης. Εδώ και πενήντα χρόνια πληρώνω ένα έγκλημα που δεν διέπραξα. Είμαι έγκλειστος και όλος ο κόσμος ακόμα ισχυρίζεται ότι είμαι ένοχος". Ο Μπαρμπόσα μετά τον χαμένο τελικό έγινε δακτυλοδεικτούμενος μέχρι που έφτασε στο σημείο να σταματήσει να βγαίνει από το σπίτι του. Ακόμα και το 1993 η βραζιλιάνικη ομοσπονδία του απαγόρευσε να σχολιάσει τηλεοπτικά ένα διεθνές παιχνίδι της "σελεσάο", ενώ λίγο αργότερα στην προετοιμασία για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994, ο Μάριο Ζαγκάλο, βοηθός τότε του Κάρλος Αλμπέρτο Παρέιρα, τον έδιωξε από την προπόνηση της εθνικής Βραζιλίας, για το φόβο της γρουσουζιάς. Ο Νέλσον Ντίντα, ο τερματοφύλακας που έβαλε τέλος στην παράδοση που ήθελε ο τερματοφύλακας της εθνικής Βραζιλίας να μην είναι έγχρωμος, όπως ο Μπαρμπόσα, κατά την διάρκεια του Μουντιάλ του 2006 δήλωσε "Ηταν ένας εξαιρετικός τερματοφύλακας και πρέπει να τον θυμόμαστε για τις σπουδαίες του στιγμές στην εθνική και όχι για εκείνον τον τελικό".

Η απώλεια του κυπέλλου από την Ουρουγουάη μέσα στο Μαρακανά, αποτελεί την πιο μαύρη στιγμή στην ποδοσφαιρική ιστορία της Βραζιλίας, ενώ ακόμη και σήμερα δεν μπορούν να ξεχάσουν το τι τους έμελλε να πάθουν μέσα στο σπίτι τους από την παρέα των Ουρουγουανών. Παρόλα αυτά πολύ θεωρούν πως η απώλεια αυτή έκανε τους Βραζιλιάνους να πεισμώσουν και τηρίσουν το "Ποτέ πια Βραζιλία μου", κατάφεραν να γίνουν η πρώτη ποδοσφαιρική δύναμη παγκοσμίως.


Βίντεο από τον τελικό του 1950